Ova rasa pasa pripada grupi rasa goniča koji su rašireni na teritoiriji Balkana. Može se pretpostaviti da su na formiranje ove rase značajnu ulogu imali goniči iz Male Azije. Prvi opis ove rase datira iz 1905. kada je Franz Laska, uz ostale goniče Balkana, opisao i ove pse.
Prvi oblik standarda napisan je 1924. i on je bio osnov za sistematsko praćenje i uzgajanje goniča. Ubrzo posle toga urađena je najava standarda tako da je u Stokholomu 1939. godine Kinološki savez Kraljevine Jugoslavije predložio standarde za većinu naših goniča. Zbog II Svetskog rata FCI je tek 1948. godine na Bledu prihvatio standarde koji su bili najavljeni u Stokholomu 1939. Tada je prihvaćen i standard za balkanskog goniča. Ova rasa je najraširenija na terenu Srbije, tako da je Kinološki savez Srbije već 1948. otpočeo sa praćenjem uzgoja i upisom pasa u rodovnu knjigu. U periodu od 1948. do 1957. u Srbiji je održano oko 200 ocenskih smotri gde su posebno praćeni goniči. Rezultati proučavanja eksterijera pasa ove rase objavljeni su u zootehničkoj studiji o balkanskom goniču, koju su 1954. objavili prof. dr Slobodan Pavlović i prof. dr Svetislav Antić. Na osnovu tih rezultata prepravljen je i dopunjen standard Balkanskog goniča iz 1948. i prijavljen FCI-u, koji ga je verifikovao 1955. godine.
U to vreme postavlja se i pitanje adekvatnog imena ove rase. Predlagano je da se ime rase promeni u “srpski gonič”, jer ga najviše ima upravo na terenu Srbije, a i Franz Laska je 1905. godine napisao da ga ima najviše upravo u Srbiji. O istom problemu, odnosno potrebi promene imena govoreno je i na I Jugoslovenskom simpozijumu o goničima u Valjevu 1988. Skupština Jugoslovenskog kinološkog saveza održana 17.12.1994. odlučila je da ime balkanskog goniča promeni u srpski gonič.
Izmene i dopune novog standarda uradjene su na osnovu studije i zootehničkog proučavanja balkanskog (srpskog) goniča na teritoriji Srbije u desetogodišnjem periodu od strane dr Milivoja Uroševića sa saradnicima 1988.